Over mij
Ik ben Joanne, 35 jaar en inmiddels 14 jaar werkzaam in de ggz. Naast mijn baan in de ggz ben ik in januari 2025 een eigen praktijk gestart. De reden hiervoor is dat ik graag meer persoonlijke behandeling op maat wilde kunnen geven. Iets wat in de reguliere ggz vaak minder vanzelfsprekend is vanwege vaste kaders en richtlijnen. Klik hier wanneer je meer over mijn visie wilt weten.
In het kort wie ik ben: creatief, introvert, gevoelig, filosofisch, kat-uit-de-boom-kijker. Wat mij typeert is mijn eerlijkheid, enthousiasme en gedrevenheid.
Waarom ben ik hulpverlener geworden? Omdat het draait om het échte contact, in welke vorm dan ook. Contact dat gaat over dingen die ertoe doen voor iemand. Over belangrijke dingen, kleine, grote, makkelijke en moeilijke. Maar vooral over: wat en wie doet ertoe in jouw leven.
Ik voel me vaak enorm dankbaar dat ik daar met mensen over mag praten. Dat daar alle ruimte voor is. Dat kwetsbaarheid vanzelfsprekend is. Dat het normaal is om te praten over dingen die pijn doen, de zin van het leven of het gemis ervan. En dat het ook normaal is als het even duurt voordat je daar komt.
Aan de basis hiervan ligt vertrouwen, veiligheid en openheid. Zonder dat kan het niet. Ook ik stel me in het contact kwetsbaar op, door vooral mens te zijn en open en eerlijk. In combinatie met professie als hulpverlener.
SPV
En ik ben dus SPV. SPV staat voor Sociaal Psychiatrisch Verpleegkundige. Sinds 2012 werk ik in de ggz. Eerst als verpleegkundige in diverse klinieken, later als SPV in de ambulante ggz. Ik werk met mensen die last hebben van psychische klachten (zowel licht als ernstig) en daardoor vastlopen op diverse levensgebieden. Als SPV ben ik zowel therapeutisch als praktisch betrokken bij de cliënt. Een combinatie van praten en doen, noem ik het samengevat.
Het praten gaat over stilstaan bij jezelf. Wat er aan de hand is, wat je voelt, wat je mist, wat je zou willen. Soms is dat ook juist niet praten, maar alleen ervaren. Ik maak regelmatig gebruik van verschillende methodieken of behandelvormen zoals de ACT. Lees daarover meer onder behandelaanbod.
Het doen slaat op de levensgebieden (huishouden, werk, relaties, daginvulling, etc) waarin er doe-gerichte acties nodig kunnen zijn. Dat kan zijn het aanvragen of benaderen van instanties of indicaties, het maken van een crisissignaleringsplan, een netwerkgesprek, dingen op een rij zetten, knopen doorhakken. Mijn rol daarbij is om het te verhelderen, te initiëren, ondersteunen of om het samen te doen als het alleen niet lukt.
Naast de praktijk werk ik ook als SPV in een reguliere ggz-instelling. In mijn werk word ik vaak door mijn cliënten getypeerd als gelijkwaardig, niet-oordelend en emotioneel betrokken. Ze ervaren in mij een hulpverlener die toegankelijk is, duidelijk en direct. Dit is een beschrijving waar ik me in herken. Ik wil heel graag naast iemand staan in wat er gaande is en daarnaast ook actief zoeken naar wat er nodig is om weer balans te ervaren.
Verhalen
Ik hecht veel waarde aan verhalen. Tijdens mijn 14 jaar werkervaring in de ggz zijn het vooral de verhalen die me hebben geraakt en die me bij zijn gebleven. Dat waren altijd indrukwekkende verhalen, soms hartverscheurend, maar veel vaker ook hoopvolle verhalen. En wat ik daarin zag, was dat het cliënten vaak lukte om ondanks de butsen en deuken die hun leven opliep, toch een hoopvol verhaal over hun leven te ontwikkelen.
Verhalen vertellen alles over onze oorsprong, onze wortels, boodschappen die we meekregen en waar we waarde aan hechten. Juist daarom vind ik het persoonlijke verhaal van jou als cliënt belangrijk. Omdat het gaat over waar je vandaan komt, wat je hebt meegemaakt en wat je heeft gevormd. Daarom starten we de intake en kennismaking ook vaak met het vertellen van je verhaal: vertel me jouw verhaal.
Lees hier meer over de narratieve benadering die als methodiek in behandelingen kan worden gebruikt.
Het leven stopt niet als het leven stilstaat
Niet alleen ben ik hulpverlener, maar ik ben ook mens, met een verhaal. Een verhaal dat diepte- en hoogtepunten kent. “Het leven stopt niet als het leven stilstaat.” Zo heb ik het zelf ervaren toen mijn leven een aantal jaar geleden abrupt tot stilstand kwam nadat ik overspannen thuis kwam te zitten. Ik vond het op dat moment heel moeilijk om te zien dat deze periode zinvol was of nodig. Het voelde alsof mijn leven op pauze was gezet. Ik wilde het liefst weer zo snel mogelijk opknappen en verdergaan met mijn (oude) leven. Pas nadat ik zelf langdurig in therapie ging ontdekte ik hoe nodig het was om uitgebreid stil te staan bij oud zeer en bij patronen die ik had aangeleerd om staande te blijven. Nu ben ik dankbaar dat ik de moed had om stil te staan. Om me open te stellen voor wat er van binnen gebeurde, en te ontdekken dat het leven rijker en waardevoller wordt als je problemen aangaat, zelfs als ze nooit helemaal weggaan.
ACT
In plaats van de pijn weg te werken uit je leven, leerde ik dat je pijn ook kunt toelaten. En dat het kon bestaan naast de waardevolle dingen en dat dit een meer realistisch én waardevoller leven was.
Dit leerde ik van een psycholoog waarbij ik Acceptance & Commitment Therapy (ACT) volgde. Ik herinner me nog goed dat ik de opdracht kreeg om te gaan wandelen met een (best wel groot) steentje in mijn schoen. Dat was onaangenaam en deed pijn. Het was voor mij een totaal nieuwe ontdekking dat ik én kon wandelen én een onaaangename ervaring had. Ik leerde tijdens dit traject dat angst en spanning niet eerst uit de weg geruimd hoefde te worden om een waardevol leven te leiden. Bij de angst en spanning blijven, terwijl de wereld niet vergaat, was voor mij een hele waardevolle les.
Vanaf dat moment ben ik mij verder gaan verdiepen in de ACT. Ik ontdekte dat het niet zozeer alleen een behandelmethode is, maar veel meer nog een manier van kijken naar het leven en klachten. Iets waardoor je echt anders in het leven gaat staan. Dat maakt dat ik de ACT ook wilde doorgeven aan mijn eigen cliënten. Inmiddels heb ik al heel wat keren een ACT-behandeling doorlopen met cliënten. En heb ik gemerkt hoe anders cliënten daarna omgingen met de klachten waar zij last van hadden: er kwam meer zelfcompassie en meer ruimte voor wat er echt toe deed.
En zelf leer ik nog steeds van de ACT. Want ook als hulpverlener blijf ik mens, die regelmatig nog kan stoeien met emoties en blokkades waar ik tegenaan loop